Wordt dit wel een reünie van de Prins Bernhard HBS van de jaren '60-'70? Of wordt het een reünie van die eerste reünie in 2008?
In bus 75 van Haarlem naar IJmuiden -op weg naar reünie 2016- denk ik terug aan de reünie van 2008. Acht jaar geleden alweer! Langer dan de hele lagere school…, langer dan de hele HBS….
En toch lijkt het betrekkelijk kort geleden dat ik samen met mijn broer naar Beverwijk reed, om daar mensen te ontmoeten die ik minstens veertig jaar niet had gezien.
Wat was dat een bijzondere ervaring! Maar de tijd is verder gegaan.

In de afgelopen acht jaar is er veel veranderd. Mijn beide ouders zijn overleden en er zijn twee kleindochters geboren. Ik ben wees geworden en ik ben oma geworden...
Ik heb afscheid genomen van mijn baan als docent en ben een nieuwe studie begonnen. Ik ben weer afgestudeerd en heb zelfs nog twee nieuwe banen gevonden.
Wat een veranderingen!
En toch…. de reünie van 2008 lijkt kort geleden, de heftige opwinding om mensen terug te zien uit je jeugd.

Wat is tijd een raar begrip…. Hoe komt het toch dat de eerste 25 jaren van je leven zo eindeloos lang en uitgerekt lijken, terwijl de volgende jaren zo snel voorbij vliegen….”

Maar ik heb geen tijd meer voor bespiegelingen. De bus is gestopt bij de Heerenduinweg. Ik moet eruit. Ik loop nog een rondje om wat vroeger de Bethelkerk was, met soos Asterix vlakbij… De sfeer is compleet veranderd. Het godshuis is veranderd in een appartementencomplex.
Niet nostalgisch worden nu al, spreek ik mezelf toe. Je moet naar het stadion van Telstar. Ik loop richting de sportvelden…, steek de spoorbaan over die veranderd is in een busbaan.
En daar komen ze weer op…, de herinneringen….

Het voetbalveld waar we op zaterdag de jongens uit de klas gingen toejuichen. Of was dat nog op de lagere school? Er schuift een andere herinnering tussen. De gymlessen op de sportvelden…. Lompe en kwetsende opmerkingen van de gymleraar omdat ik onhandig was met hockey, langzaam met hardlopen en natuurlijk ook omdat ik soms hondsbrutaal was….

Ik ben er. Het nieuwe Telstargebouw. Blauwe en oranje ballonnen geven aan dat hier een reünie wordt gehouden. Naamkaartjes, consumptiemunten…, onbekende gezichten. Langzaam stroomt het vol.

Een vriendelijke grote man kijkt me aan. "Wij zaten bij elkaar in de klas", zegt hij en noemt zijn naam. Het zegt me niets. "Ja wel", houdt hij vol. "Jij was bevriend met T. Jullie waren altijd samen." Dat klopt. Althans, voor een bepaalde periode. Ik kijk hem aan. En dan gebeurt dat wonderlijke weer…, de tijd verdwijnt. Zijn gezicht verandert in dat van een stille jongen achterin de klas. En ineens herinner ik me dat er iets vreselijks was gebeurd. "Jij had een jongere broer…", hoor ik mezelf zeggen. "En die is verdronken. Maar toen zaten we nog op de lagere school." Het klopt. Hij vertelt hoe die gebeurtenis het leven van zijn ouders heeft beïnvloed. En ook zijn leven, vermoed ik.

Daar loopt meneer Van Schaik, mijn favoriete leraar. Niet alleen van mij, zo blijkt. Hij wordt omringd door oud-leerlingen. Iedereen wil hem spreken en laten merken dat zijn lessen niet voor niets waren. Iedereen spreekt ineens een woordje Frans. Behalve vriendin H. dan, die naast mij staat. "Hij begon altijd met het uitdelen van de proefwerken met de laagste cijfers." mompelt ze. "En daar zat ik meestal bij." Nooit gemerkt. Met Frans was ik super-ijverig, zo graag wilde ik opvallen bij deze jonge leraar. Hij was pas 26 toen ik les van hem had. Nu wil ik weer opvallen en ga hem vertellen dat ik ooit, heel lang geleden een MO-akte Frans heb gehaald.

Het is anders, deze reünie…. Het is mooi, warm, goed, vertrouwd, gezellig en veilig. Het is alsof je in een grote familie bent opgenomen. Maar toch raakt het me minder.
Komt dat omdat ik sommige schoolgenoten al via Facebook heb teruggevonden?
Is het omdat M., dat sprankelende blonde meisje uit de tweede klas ineens vraagt hoe het contact met mijn schoonzus is, die zij ook blijkt te kennen? Schoonzus? Ik zie M. voor me als jonge puber, onafscheidelijk met haar hartsvriendin. Haar vriendin is er niet. Zij is al jaren geleden overleden….

Wat doet het goed dat er een minuut stilte wordt gehouden voor de overledenen. De verbondenheid van het samen stil staan bij de leerlingen en leraren die hier niet bij kunnen zijn, maar die wel bij ons horen.

Het was een goede reünie, deze misschien wel laatste reünie…. Maar de betovering van de eerste reünie…, die was er niet. Het verleden is ingehaald door het heden.